8 mi Mart? Kadınlar mı Günü?

Her milletin kültüründen doğan ve medeniyeti oluşturan, kendi içinden doğan ve genetik kodlarıyla uyum sağlayan bazı tezahürleri vardır. Bu tezahürlerle geçmişe tutunur ve geleceğe yürür. Adetleri, gelenekleri, mimarisi, yeme-içmesi bu tezahürlerdir ve milleti millet yapar. Daha da önemlisi millet tutar.

Medeniyet sahibi bir milleti, hiç bitmeyen bir merdivene tırmanan bir insana benzetirim. Tırmanmış olduğu basamaklar geçmiş birikimidir. Çıkacağı her yeni basamağı da geçmiş birikimi üzerine ve ona uygun bir şekilde üste koymalıdır. Geçmiş kültürel birikimi inkâr etmek, altını boşaltır. Düşmek kaçınılmazdır. Geçmişini tanımadan yeni basamaklar koymaksa ancak boşa çabadır. Bugün yıkılmazsa elbet yarın yıkılır.

Peki biz tırmananlardan mıyız? Olduğu yerde kalanlardan mıyız? Düşmek üzere olanlardan mıyız? Yoksa çoktan düştük de farkında olmayanlardan mıyız? Karar yüce İslam ümmetinindir. Ancak pek iç açıcı bir durumda olmadığımıza dair söylentiler de yok değil.

Osmanlı’nın son döneminden itibaren başımıza örülen batıcılık çorabı artık topuklarımıza indi. Kültürel kodlarımız tamamen bozuldu. Düşünce yapımız, dünyaya bakışımız batı medeniyetinin kodlarına göre çalışır oldu. Hatta dini, ahlakı, ahireti… her şeyi batı formunda düşünmekten ne kuş ne deve olabildik. Güneş batıdan doğacak diye umarken doğunun batıdan battığını fark edemedik. Zira o sıralarda cep telefonlarımızı kurcalıyorduk ve çok meşguldük.

Bugün artık bilim üniversitelerde batının istediği format ve sınırlar içinde yapılıyor. Medya batının istediği şekilde toplumu şekillendiriyor. Moda en muhafazakarlarımızı bile etkiliyor. Başörtüsünün altına streç pantolon veya takke altına yırtık kot pantolon normal kabul ediliyor. Neyi ne zaman kutlayacağımız ve nasıl kutlayacağımız bile batıdan akan dejenerasyon nehrine göre belirleniyor.

Bunun en güncel örneği de 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü. Aslında yazmayacaktım ama iş öyle çığırından çıktı ki “gel de içme” misali “gel de yazma” diyor insan.

1850’lerde Amerika’da bir fabrikada grev başlamış. Grev sırasında çıkan yangında 100’den fazla kadın işçi yanarak hayatını kaybetmiş. Bu olay unutulmamış, 1910’da “Uluslararası Sosyalist Kadınlar Konferansı”nda bu günün Dünya Kadınlar Günü olarak kutlanması kabul edilmiş. 8 Mart gününün belirlenmesi ise 1921’de yapılan “Enternasyonel Komünist Partiler Konferansı”na rast geliyor.

Bu bilgileri kaç kişi biliyor bilmem. Ama belli ki kapitalizm, “Dünya Emekçi Kadınlar” gününü yemiş. Batıda 1 Mayıs’ın kadın versiyonu olarak ortaya çıkan bu gün, bugün kapitalist dünyanın yeni gelir kapısı olmuş. Özü emek, çalışma, işçi, alın teri olan bugünde herkes birbirine çiçek, parfüm, çikolata almanın derdine düşmüş.

İsteyen istediği günü istediği şekilde kutlar. Ona karışmam. Ama benim sözüm kendini Müslüman sayan herkesedir. Yazımın en başında ifade etmeye çalıştığım “kültürel dejenerasyon” bize o kadar büyük bir hasar vermiş ki, Diyanet teşkilatı “8 Mart” toplantıları için Kur’an Kursu hocalarına program düzenliyor. Televizyonda “biz de tüm kadınların 8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nü tebrik ediyoruz” ile programlar açılıyor. Sosyal medyada paylaşımlar kadınların bu gününü kutlamadan yapılmıyor… Unutmuşuz. Bu basamağın, altımızdaki basamaklara uymadığını unutmuşuz.

Hasta olduğumuzu zaten biliyorduk. Ama işin acı tarafı artık tepki de vermiyoruz. “Bana ne bugün ne günüyse arkadaş. Ramazan Bayramı mı? Kurban Bayramı mı? Yoksa kadir gecesi mi?” diyecek tâkâtımız kalmamış. Peki biz geleceğimizi nasıl inşa edeceğiz?

Asıl sorun çocuklarımızın tamamen batı kültürüne itaat eden zihniyetlerde yetişiyor olması değil. Asıl sorun biz büyüklerin çocuklarımızı kurtaracak durumda olmaması. Direniş gösteremediğimiz, çocuklarımıza örnek olamadığımız, evde davranışlarımızla, nasihatlerimizle ve yönlendirmelerimizle onlara İslam kültürünü veremediğimiz sürece bu girdaptan çıkamayız.

Bu durumdan kurtulmak için tek bir çözüm önerim var. Müslüman olduğumuzu hatırlamak ve o kimliği benimsemek. O zaman kimi, neyi ne zaman hatırlamamız gerektiğini kimseden öğrenmek zorunda olmadığımızı da hatırlayacağız. Hatıralarımız canlanacak ve “Hatırlıyorum!” diyeceğiz. “Biz büyük bir medeniyettik yahu!”

Aksi taktirde kadınlarını bile batı dünyasının “Hatırlanacaaaak… Hatırla!” komutuyla hatırlayan bir İslam toplumuna 8 Mart gecesi yeni bir komut gelir; “Unutulacaaaak… Unut!”

Pardon yahu. Ben ne yazıyordum? Unuttum.